Gepubliceerd op: 7 juni 2023

PAX is al 95 jaar niet weg te denken uit Hengelo

1928, het jaar van de eerste tekenfilm met geluid. Het jaar van het eerste telefoongesprek tussen Nederland en Nederlands Indië. Het jaar van de Olympische Spelen in Amsterdam. En het jaar van de oprichting van een voetbalclub in het Gelderse Hengelo, op 9 juni. Een club met het voetbalveld net buiten het dorp, aan de Ruurloseweg. Een club die de naam ‘Hercules’ krijgt, maar de voetbalbond keurt die naam af, inschrijven voor de competitie is onder deze naam niet mogelijk. Ook ‘Hengelo’, ‘HVV’ en ‘DOS’ komen niet door de keuring. Het is secretaris Paul Pleunis – schoenlapper van beroep – die daarop voorstelt de naam van zijn schoencrème te gebruiken: het wordt de Hengelose voetbal- en atletiekvereniging PAX.

We zijn 95 jaar verder, het is 2023 en PAX is nog altijd niet uit het dorp weg te denken. De club verhuisde tweemaal. Na de oorlog, in 1946, was er de verhuizing naar de Kastanjelaan. In 1966 verhuisde PAX naar de huidige locatie. Sportpark Het Elderink heeft zich dankzij de inzet van talloze vrijwilligers in de loop de jaren steeds verder ontwikkeld. De club maakte hier gloriejaren mee, groeide in de jaren tachtig uit tot een begrip in de Achterhoek en een vaste waarde in de eerste klasse. De tijden zijn veranderd. Dit seizoen degradeerde de hoofdmacht naar de vierde klasse, maar de passie, die blijft.

Daarbij is PAX veel meer dan alleen het eerste elftal. PAX is dat Hengelose jochie, dat op zaterdagochtend al heel vroeg wakker is, wetende dat hij deze ochtend zijn voetbalschoenen weer in de tas mag stoppen en met zijn vriendjes mag gaan voetballen. PAX is op de allereerste training als pupil leren wat het verschil is tussen links en rechts. PAX is vriendschap voor het leven. PAX is die vader met de vlag langs de lijn. PAX is genoeg auto’s regelen om het hele team naar een uitwedstrijd te brengen. Pax is volop aandacht voor het dames- en meidenvoetbal. PAX is het aflopende stoepje richting de ingang van het ballenhok.

Het blauw-wit heeft iets magisch. Die volle tas in het midden van de kleedkamer. De shirtjes verdelen. Nummer 5! Nummer 8! Nummer 12! De opstelling op het bord. Het getik van de noppen in de gang vanuit de kleedkamers richting het veld. Bekende gezichten langs de kant: papa’s, mama’s, broertjes, zusjes, opa’s, oma’s, vrienden, dorpsgenoten. Strijden voor de winst. Balen van een verkeerde pass. Leren wat verliezen is. Scoren, prachtige doelpunten. En na afloop samen in de kantine. Een snoepzakje. Jaren later een biertje. Soms nog één. Een balletje gehakt. Ook hier weer die vrijwilligers, van ongelofelijke waarde.

Het afkloppen van de grond onder de schoenen, de geur van gras, de puurheid van het spel. Een beker in de lucht mogen houden terwijl de jongste jeugd toekijkt. Opkijkt naar hun voorbeelden, naar dat waar zij van dromen. En op de weg daarnaartoe: plezier. Bakken vol plezier. Dat waar het in 1928 allemaal om begon. Al die PAX-mensen, die de vereniging tot hier hebben gebracht. Al die mensen met een blauw-wit hart, die de vereniging nog altijd samen vormen en iedere keer weer verder uitbouwen. Op naar de 100 jaar. Met een duurzame club, een club in ontwikkeling én een club vol historie. Een club om trots op te zijn.

Luuk Stam

Deel dit bericht!